sábado, 2 de agosto de 2008

Empezar a mejorar

Hoy me siento agobiado. Es sábado y me toca trabajar antes de vacaciones, que por fin ya están al caer, pero no puedo dejar de tener una sensación de intranquilidad, de que algo de mi vida escapa a mi control y, en la situación en la que me encuentro actualmente, eso se transforma al poco rato en una sensación de tristeza. No es una tristeza suficiente como para querer llorar, se acerca más a la impotencia.


Hace una semana y media que intento vivir el momento, ser feliz a cada instante y no mirar hacia atrás, intentando dejar un pasado del que solo quiero tener buenos recuerdos, y eso no será hasta dentro de un tiempo me temo. Me he levantado al mediodía y al paso de los minutos esa sensación de agobio me ha empezado a comer por dentro. Me he puesto a pensar en qué debe de ser lo que me agobia y he dado con la información. La demasiada información.

Estos días he empezado muchos proyectos a corto y medio plazo: conocer gente, establecer ciertas relaciones con personas que aprecio y quiero, pasarlo en grande con los amigos, tener un buen fin de semana de fiesta mayor, estudiar algo nuevo que me inspire, decidir si me vuelvo a vivir con mi familia o me busco otro piso, implicarme en un deporte y recuperar un poco la forma, ayudar a los amigos que pueda si lo necesitan, aprender a discernir entre lo que me guardo para mi y lo que quiero que sepan los demás, aprender a valorar otros tipos de música e irme de viaje con mi familia, entre otras cosas. Muchas cosas.

En aproximadamente un mes he intentado darle un giro completo a mi vida y poner todos los aspectos de mi vida en su sitio. Imagino que el problema nace en el enfoque técnico que le doy al tema, que no parece tener más problema que el de una buena organización. Pero soy un ser humano, y como tal, nada de lo que pasa en mi vida responde a un esquema definido y controlado con lo cual resulta más difícil de lo que parece, poner en orden mi vida.

De algún modo, cada parte de lo que forma mi vida se desordena o se descoloca con cierta naturalidad.

Tengo la sensación que no sólo quiero conocer gente nueva para hacer nuevas amistades, que las relaciones que intento establecer están amañadas y manipuladas por mis sentimientos de flan, que salgo con mis amigos más por ellos que por mi, que el fin de semana de fiesta mayor ya empezó cojeando y no se cómo acabará, que si me preocupa más mi apariencia que mi capacidad de realizar bien el deporte.
Veo que ayudar a los amigos no es solo cuestión de amabilidad sino de paciencia porque sus problemas no se arreglan siempre con un par de charlas metafísicas.
Creo que la música nueva que escucho es algo más por quien me la descubrió que por la curiosidad que me suscita la música en si.
Me doy cuenta de que aquello que daba por solucionado en mi corazón todavía sigue sin estarlo.


La única conclusión a la que puedo llegar es que, antes de hacer nada, debo pensar QUE quiero hacer y POR QUÉ quiero realmente hacerlo. Tengo toda una tarde/noche por delante. Hay que deshacer todo ese agobio. Hay que empezar a mejorar como ser humano. No para la sociedad, sino para mi mismo.

6 comentarios:

_MeiA_ dijo...

el què et mata per dins ja ho saps... només cal canviar una cosa a la teva vida,, i milloraràs!

posa distància a les "coses" que no et mereixen...
no val la pena viure malament, només es viu un cop i t'ho has de montar bé...

i ara pensa k tens un viatge magnific per endavant, k l'has d disfrutar al màxim...

i sinó, ja saps,, et keda el ron,, jujujuju

vinga, un pto

Dani Moreno dijo...

Tu sempre, m'ho dius, hem de pillar un dia i fotrens a xerrar i xerrar. I si si, i tu ara que ho necessites mes que mai, quan vulguis (sempre que no sigui al matí que ja saps que o dormo o curro xD). Ja se que com dius xerrar tampoc soluciona el mon, pro almenys ajuda. Sobretot ja t'ho vaig dir el divendres alla cridant, que re de menjarse el coco mirant enrera, s'ha de mirar endavant. Que jo hem foto moltes osties mirant enrera encara actualment, encara que et digués alló.

En fi, ara tens el putu creuer, ai no que no es creuer ara xD, el viatge a USA que almenys suposo que et servirà per desconectar i mira depen de com poder tornes amb una d'aquelles que es veuen a les platjes de Santa Mònica...

Bluemey dijo...

jejeje Merci cracks!

com es nota amb qui he quedat el cap de setmana ;) jaja
d'altres no hi eren "presents" però,
muahaha..

Ron Power!!!

Anónimo dijo...

jo cesc, per ser-te íntim t'entenc molt, pq aquesta forma indefinida qe sents tu a dins, tb la hi sento jo.

tots ens donem forma i definim a l'adolescència, i deixam dir-te qe jo em vaig formar al costat d'una pija qe ho era tot per mi, 5 anys siguent 2 enlloc d'un, i ara no em sabia valdre per mi sol.

tota aqesta tasca qe tens tu, la he tingut jo recentment.

al principi no men vaig percatar, i va sortir al cap de un bon temps, veure qe tnia coses en mi, qe no les havia decidit jo, sino altres.

davant d'ells, smpre aniràs tu

"De algún modo, cada parte de lo que forma mi vida se desordena o se descoloca con cierta naturalidad."

lu de fora canviarà, pero els teus VALORS I PRINCIPIS sempre seràn ferms.

no t'amoïnis, cuan la vida et somriu et contagia el somriure, cuan no, et toca a tu contagiarla.

apa, un peto ben gros i una abraçada!

_MeiA_ dijo...

ara k ja estas una altre vegada colocadet per aki... volem una entrada on ens explikis anècdotes del teu viatge!!

nosaltres ja et posarem el dia dakesta banda d borratxos... k tb hi ha un munt danècdotes...

un petonas!!!

Anónimo dijo...

Primooo0o0o0ooo kes de tu vida? habersi renueeevas!! Un bsiko waptn